Licówki stomatologiczne - w jaki sposób się je zakłada

Zakładanie licówek to jedna z najmniej inwazyjnych metod uzupełniania i poprawiania wyglądu uzębienia. Dzięki temu prostemu zabiegowi możliwa jest zmiana wielkości i kształtu zęba, przykrycie przebarwień i pęknięć oraz skorygowanie delikatnych wad zgryzu. Prawidłowo założone licówki mogą cieszyć ich właściciela nawet przez dwadzieścia lat. 

Pierwsze licówki stomatologiczne pojawiły się już w latach 80 XX wieku. W 1984 roku Adair i Grossmann opracowali system ceramiki wzmacnianej miką, a w 1986 roku Wohlwend wprowadził na rynek tzw. ceramikę leucytową. Istnieje jednak wiele innych materiałów, z których można wykonać licówki o różnym poziomie transparencji i wytrzymałości. Są to na przykład: ceramika skaleniowa albo wzmacniana dwutlenkiem cyrkonu, trójtlenkiem aluminium lub materiały nanohybrydowe oraz inne rodzaje kompozytu.

Jak się zakłada licówki stomatologiczne?

Jeżeli osoba, zgłaszająca się do gabinetu stomatologa w celu założenia licówek ma zdrowe zęby, zwykle na wykonanie zabiegu wystarczą dwie wizyty. Jeżeli tak nie jest, pacjent musi najpierw wyleczyć chore zęby lub dziąsła, co wiąże się z wydłużeniem procedury. Na pierwszej wizycie stomatolog ocenia stan uzębienia pacjenta i kiedy nie ma przeciwwskazań do przeprowadzenia zabiegu, przechodzi do szlifowania zębów, co odbywa się w znieczuleniu miejscowym. Po przygotowaniu zębów stomatolog pobiera wycisk, który następnie przekazuje protetykowi, by wykonał dopasowane licówki. Warto zaznaczyć, że niewątpliwą zaletą licówek jest mała redukcja tkanki zęba w porównaniu do mocowania koron. W przypadku tych pierwszych dochodzi do zeszlifowania od 3% do 30% tkanki zęba. Natomiast przy mocowaniu korony zwykle należy usunąć od 60% do 70% tkanki. Obecnie możliwe jest także wykonanie licówek, które nie wymagają szlifowania. Taki zabieg nie ingeruje w strukturę zęba, dlatego też jest całkowicie odwracalny. Jednak służy on do poprawy jedynie niewielkich niedoskonałości, jak np. przebarwienia czy pęknięcia szkliwa.

Na drugiej wizycie lekarz może już zamontować licówki. Zanim to zrobi przymierza je do zębów, żeby sprawdzić czy ich kolor i kształt na pewno odpowiadają oczekiwaniom jego i pacjenta. Kolejnym krokiem jest przygotowanie licówek i zębów do cementowania. Chodzi o piaskowanie lub chemiczne wygładzanie licówek. Zęby przygotowuje się za pomocą papki pumeksowej i gumki, a następnie wytrawia kwasem fosforowym. Powierzchnia, na którą nakładane będą licówki musi być sucha, dlatego konieczne jest założenie koferdamu, czyli tzw. ślinochronu, który izoluje miejsce przeznaczone do zabiegu od śliny.

Licówki mocowane są do naturalnych zębów za pomocą specjalnego cementu, który należy równomiernie rozprowadzić na ich powierzchni. Po przyłożeniu licówek do odpowiedniego miejsca są one naświetlane specjalną lampą przez około dwie sekundy. Ma to na celu doprowadzenie do częściowej polimeryzacji. W tym momencie możliwe są jeszcze ewentualne poprawki. Kiedy stomatolog jest pewien ułożenia licówek, naświetla je dłużej i ze zwiększoną energią lampy. W ten sposób wykonany zabieg sprawia, że "nowe zęby" są niemal natychmiast gotowe do użytku. Należy o nie dbać tak samo jak o naturalne zęby. Niekiedy zaleca się rezygnację z bardzo twardych pokarmów oraz stosowanie płukanek z fluorem. Ilość i cel kolejnych wizyt, jeżeli są takie potrzebne, określa lekarz. Należy się do niego zgłosić również w razie problemów z licówkami lub wątpliwości dotyczących zaleceń pozabiegowych.

Podsumowując, zakładanie licówek jest zabiegiem nieinwazyjnym, skutecznym i efektownym. Nie wymaga specjalnego przygotowania, jeżeli pacjent nie ma chorych zębów lub dziąseł. Jest to zabieg ambulatoryjny, na którego przeprowadzenie wystarczają dwie wizyty u stomatologa. Jest to jeden z zabiegów tzw. przyjaznych dla pacjenta - nie powoduje dolegliwości bólowych, nie wymaga narkozy, a sposób postępowania przed- i pozabiegowego nie jest skomplikowany.

Bibliografia: Śmielak, B. (2010). Wybrane aspekty kliniczne stosowania licówek porcelanowych. Protet Stomatol, LX, 6, 463-468; Dejak, B., Kacprzak, M., Suliborski, B., Śmielak, B. (2006). Struktura i niektóre właściwości ceramik dentystycznych stosowanych w uzupełnieniach pełnoceramicznych w świetle literatury. Protet Stomatol, LVI, 471-477.