Pogorszenie jakości życia oraz często odczuwane zawstydzenie nie są jedynymi problemami, które pojawiają się u osób cierpiących na nietrzymanie moczu. Zaburzenie może powodować zwiększoną częstość występowania stanów zapalnych skóry narządów płciowych czy infekcji układu moczowego. W takim wypadku pacjent cierpi nie tylko z powodu mimowolnych mikcji, ale i innych dolegliwości, takich jak uporczywe swędzenie czy pieczenie.
W związku z powyższym zrozumiałe wydaje się, że nietrzymanie moczu powinno być leczone. Pojawiają się niestety statystyki mówiące o tym, że nawet 70% pacjentów z tym zaburzeniem nie podejmuje terapii. Unikając wizyty w gabinecie lekarskim chorzy nie pozwalają sobie na powrót do normalności - a szkoda, bo istnieją metody, dzięki którym udaje się wyleczyć pacjenta z nietrzymania moczu, a jeśli nie jest to możliwe, to przynajmniej zredukować nasilenie objawów tego stanu.
Zastosowanie taśmy TOT w leczeniu nietrzymaniu moczu u kobiet
Nazwa TOT (ang. transobturator tape) pochodzi od sposobu zakładania taśmy we wnętrzu organizmu. Dochodzi do tego przez tzw. otwory zasłonowe, które umiejscowione są w obrębie kości miednicznych. Zabieg stanowi alternatywę dla leczenia taśmą TVT. Leczenie nietrzymania moczu taśmą TOT przeznaczone jest dla pacjentek, które cierpią na najczęstszą - wysiłkową - postać tego schorzenia. Objawami, sugerującymi obecność u chorej tej właśnie formy zaburzenia, są mimowolne mikcje w trakcie takich czynności jak śmiech, kaszel czy dźwiganie.
Opracowanie techniki TOT jest zasługą francuskiego lekarza E. Delorme, wprowadził on ją w 2001 roku. Główną przyczyną prac nad innym sposobem mocowania taśm w leczeniu nietrzymania moczu był fakt, że w trakcie zakładania formy TVT istniało ryzyko uszkodzenia takich narządów, jak jelito czy pęcherz moczowy. W przypadku taśm TOT ich umieszczenie w ciele kobiety wymaga wykonania trzech drobnych (około 3 cm) nacięć: dwa zlokalizowane są w obrębie pachwiny, ostatnie w okolicy pochwy. Polipropylenowa struktura mocowana jest za cewką moczową. Cały zabieg trwa około 30 minut, w zależności od preferencji pacjentki przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym.
Procedura leczenia NTM u kobiet taśmą TOT wykonywana jest w trybie ambulatoryjnym: tego samego dnia chora może powrócić do domu. Po leczeniu wymagane jest powstrzymywanie się przez jakiś czas od pewnych czynności. Dotyczy to m.in. kontaktów seksualnych, które nie powinny być podejmowane przez około cztery do sześciu tygodni. Przez analogiczny okres należy unikać aktywności sportowej oraz noszenia ciężkich przedmiotów.
Zabiegi, wykorzystujące taśmę TOT w leczeniu nietrzymania moczu cechują się dużą skutecznością. W publikacji "Transobturator tape for female stress incontinence: A day surgery case" autorzy oceniali skuteczność techniki po upływie roku od jej wykonania. Odnotowano, że u 89% leczonych nietrzymanie moczu ustąpiło lub doszło do redukcji nasilenia objawów. Sprawdzono również zadowolenie pacjentek z zastosowanego leczenia: 8 na 10 kobiet było usatysfakcjonowanych z uzyskanych efektów.
Leczenie nietrzymania moczu z zastosowaniem taśmy TOT jest dostępne w wielu polskich miastach. W poszczególnych regionach różny jest koszt zabiegu i na ogół mieści się w zakresie od ponad dwóch do sześciu tysięcy złotych.
Opracowano na podstawie: www.emedicine.medscape.com; www.windsorurology.co.uk; www.ntm.pl; Waleed Al Taweel,"Transobturator tape for female stress incontinence: A day surgery case", Urology Annals 2009, Vol.1, 2: 44-46
Wszelkie decyzje o leczeniu powinne być podejmowane przez lekarza. W praktyce bywa z tym różnie, dlatego ważna jest edukacja w tym zakresie. Warto również mówić o konieczności zachowania odpowiedniego poziomu higieny podczas dolegliwości NTM'u. Zaniechania grożą komplikacjami i groszym rokowaniem. Niezwykle pomocne w utrzymaniu higieny są specjalistyczne wkładki, chłonne i wygodne, przez co noszenie ich w ciągu dnia jest niezauważalne. Można kupić je w aptekach i wybranych drogeriach.