Botoks likwiduje problemy z pęcherzem moczowym?

Nadczynność pęcherza moczowego jest niezwykle uciążliwą przypadłością. Dotknięte nią osoby borykają się z nieustającym uczuciem parcia na pęcherz, co uniemożliwia kontrolowanie potrzeby oddawania moczu. Dolegliwość wpływa nie tylko na fizyczność, ale i na psychikę chorych. Nie panują nad swoim ciałem, więc muszą zabezpieczać się przed wyciekami uryny przy pomocy leczenia farmakologicznego oraz – co dla wielu z nich jest bardzo wstydliwe – poprzez stosowanie pieluch dla dorosłych (pieluchomajtek).

Drugi sposób jest jedynie metodą ukrywania skutków problemu, natomiast pierwszy nie zawsze jest skuteczny. Z tego powodu opracowano nową technikę leczenia ludzi cierpiących na nadczynność pęcherza. Terapia bazuje na ostrzykiwaniu chorego narządu toksyną botulinową.

Botoks w leczeniu pęcherza nadreaktywnego

Toksyna botulinowa jest stosowana w medycynie już od wielu lat, z powodzeniem lecząc migreny i zaburzenia neurologiczne (np. kręcz karku) oraz usuwając zmarszczki mimiczne twarzy. Jej działanie polega na czasowym zablokowaniu przewodnictwa nerwowo‑mięśniowego, czyli innymi słowy na ich paraliżu.

Najnowsze badania wskazują, że u pacjentów z nieskuteczną farmakoterapią botulina może znacząco złagodzić objawy OAB nawet do 9 miesięcy, przy względnie niskim ryzyku powikłań. Efektywność zabiegu została potwierdzona w badaniach oceniających bezpieczeństwo i skuteczność w kontekście idiopatycznego OAB – terapia poprawia jakość życia i pozwala na kontrolę mikcji.

Botoks może być szczególnie skuteczny u kobiet po menopauzie oraz u pacjentek z chorobami neurologicznymi. To właśnie w tych grupach obserwuje się najbardziej dokuczliwe objawy nadreaktywności pęcherza, a klasyczne leczenie nie przynosi rezultatów.

Botoks najczęściej rekomendowany jest:

• pacjentom, u których zawiodła tradycyjna farmakoterapia,
• osobom z nietolerancją leków na nadczynność pęcherza,
• kobietom po menopauzie cierpiącym na nietrzymanie moczu,
• chorym z neurologicznymi uszkodzeniami, np. rdzenia kręgowego,
• osobom pragnącym uniknąć bardziej inwazyjnych procedur chirurgicznych.

Przebieg terapii i działanie botuliny

Dzięki intensywnej pracy naukowców i licznym badaniom udało się znaleźć zastosowanie toksyny botulinowej również w leczeniu nadczynnego pęcherza moczowego. Terapia umożliwia pozbycie się schorzenia na okres ok. 9 miesięcy. Atutem zabiegu składającego się z serii iniekcji toksyny w mięśnie pęcherza jest również to, że można go przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym.

Nie jest więc inwazyjny, nie wymaga długiej rekonwalescencji, a jego działanie pojawia się po kilku dniach. Podczas przeprowadzania procedury lekarz podaje toksynę w 20‑30 punktów. U części chorych skuteczność terapii wymaga powtórzenia iniekcji po określonym czasie.

Korzyści terapeutyczne dla pacjentów

Ostrzykiwanie mięśni pęcherza moczowego stanowi alternatywę dla leczenia farmakologicznego, które – według szacunków – może być mało skuteczne nawet u 70% pacjentów. Po zabiegu znacznie poprawia się jakość życia osób, które na co dzień musiały korzystać z pieluchomajtek.

Najważniejsze zalety zabiegu toksyną botulinową:

• krótki czas trwania procedury,
• możliwość wykonania w warunkach ambulatoryjnych,
• minimalna inwazyjność i brak cięć chirurgicznych,
• redukcja objawów nawet do 9 miesięcy,
• możliwość powtarzania zabiegu bezpiecznie co kilka miesięcy.

Dla kogo przeznaczona jest terapia botulinowa?

Leczenie nadaktywnym pęcherzem za pomocą toksyny botulinowej jest stosowane, gdy inne formy terapii zawiodą lub są przeciwwskazane. Procedura cechuje się niską inwazyjnością i szybką rekonwalescencją, co czyni ją opcją wartą rozważenia przez wiele osób cierpiących na tę dolegliwość.

W pierwszym etapie stosowania toksyna botulinowa będzie wykorzystywana w terapii osób, u których dolegliwości związane z pęcherzem powstały w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego bądź stwardnienia rozsianego. W miarę upływu czasu specjaliści zamierzają rozszerzyć stosowanie preparatu w leczeniu pozostałych chorych.