Taśma TOT w leczeniu nietrzymania moczu u kobiet

Pogorszenie jakości życia oraz często odczuwane zawstydzenie nie są jedynymi problemami, które pojawiają się u osób cierpiących na nietrzymanie moczu. Zaburzenie może powodować zwiększoną częstość występowania stanów zapalnych skóry narządów płciowych czy infekcji układu moczowego. W takim wypadku pacjent cierpi nie tylko z powodu mimowolnych mikcji, ale i innych dolegliwości, takich jak uporczywe swędzenie czy pieczenie.

W związku z powyższym zrozumiałe wydaje się, że nietrzymanie moczu powinno być leczone. Pojawiają się niestety statystyki mówiące o tym, że nawet 70% pacjentów z tym zaburzeniem nie podejmuje terapii. Unikając wizyty w gabinecie lekarskim chorzy nie pozwalają sobie na powrót do normalności - a szkoda, bo istnieją metody, dzięki którym udaje się wyleczyć pacjenta z nietrzymania moczu, a jeśli nie jest to możliwe, to przynajmniej zredukować nasilenie objawów tego stanu.

Objawy i diagnostyka nietrzymania moczu

Wczesne rozpoznanie nietrzymania moczu ma kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia. Pacjentki powinny zwrócić uwagę na objawy takie jak mimowolne wyciekanie moczu podczas kichania, kaszlu, aktywności fizycznej lub śmiechu. Regularne wizyty kontrolne u ginekologa lub urologa pozwalają na szybkie wdrożenie odpowiedniej terapii i ograniczenie postępu schorzenia.

W ramach diagnostyki wykonuje się wywiad medyczny, badanie ginekologiczne, a także badania urodynamiczne, które pomagają ocenić funkcjonowanie pęcherza i cewki moczowej. Coraz częściej lekarze wykorzystują też nowoczesne metody obrazowania, które wspierają precyzyjne planowanie zabiegu.

Badania urodynamiczne umożliwiają ocenę ciśnienia w pęcherzu moczowym oraz funkcjonowanie zwieraczy cewki moczowej. Dzięki nim lekarz może potwierdzić rodzaj nietrzymania moczu i dobrać optymalne postępowanie.

Wizyta u ginekologa pozwala ocenić stan narządów miednicy mniejszej, wykluczyć inne schorzenia i ustalić indywidualny plan leczenia, w tym kwalifikację do zabiegu z użyciem taśmy TOT.

Współczesne metody obrazowania, takie jak ultrasonografia 3D, ułatwiają dokładne określenie położenia struktur anatomicznych i zwiększają bezpieczeństwo planowanego zabiegu.

Najczęstsze objawy wysiłkowego NTM

• Wyciekanie moczu podczas kaszlu lub kichania.
• Nasilenie dolegliwości przy wysiłku fizycznym.
• Epizody przy śmiechu lub dźwiganiu.
• Poczucie mokrego bielizny mimo braku parcia.

Taśma TOT w leczeniu nietrzymania moczu

Nazwa TOT (transobturator tape) pochodzi od sposobu zakładania taśmy we wnętrzu organizmu. Dochodzi do tego przez tzw. otwory zasłonowe, które umiejscowione są w obrębie kości miednicznych. Zabieg stanowi alternatywę dla leczenia taśmą TVT.

Leczenie nietrzymania moczu taśmą TOT przeznaczone jest dla pacjentek, które cierpią na najczęstszą – wysiłkową – postać tego schorzenia. Objawami, sugerującymi obecność u chorej tej właśnie formy zaburzenia, są mimowolne mikcje w trakcie czynności takich jak śmiech, kaszel czy dźwiganie.

Opracowanie techniki TOT jest zasługą francuskiego lekarza E. Delorme, wprowadził on ją w 2001 roku. Główną przyczyną prac nad innym sposobem mocowania taśm w leczeniu nietrzymania moczu był fakt, że w trakcie zakładania formy TVT istniało ryzyko uszkodzenia narządów, jak jelito czy pęcherz moczowy.

W przypadku taśm TOT ich umieszczenie w ciele kobiety wymaga wykonania trzech drobnych (około 3 cm) nacięć: dwa zlokalizowane są w obrębie pachwiny, ostatnie w okolicy pochwy. Polipropylenowa struktura mocowana jest za cewką moczową. Cały zabieg trwa około 30 minut, w zależności od preferencji pacjentki przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym.

Według najnowszych doniesień z ostatnich lat, technika TOT jest nadal uważana za jedną z bezpieczniejszych metod operacyjnych leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu. Obecne rekomendacje towarzystw urologicznych i ginekologicznych uwzględniają TOT jako standard w leczeniu przypadków opornych na terapię zachowawczą, z uwzględnieniem nowoczesnych materiałów chirurgicznych i jeszcze bardziej precyzyjnych technik implantacji.

Przebieg zabiegu i zalecenia pooperacyjne

Procedura leczenia NTM u kobiet taśmą TOT wykonywana jest w trybie ambulatoryjnym: tego samego dnia chora może powrócić do domu. Po leczeniu wymagane jest powstrzymywanie się od pewnych czynności. Dotyczy to m.in. kontaktów seksualnych, które nie powinny być podejmowane przez około cztery do sześciu tygodni. Przez analogiczny okres należy unikać aktywności sportowej oraz noszenia ciężkich przedmiotów.

W najnowszych zaleceniach medycznych podkreśla się także znaczenie rehabilitacji dna miednicy po zabiegu. Ćwiczenia prowadzone pod okiem fizjoterapeuty uroginekologicznego mogą dodatkowo wzmocnić efekty operacji i zredukować ryzyko nawrotów. Regularne kontrole lekarskie w pierwszych miesiącach po zabiegu pozwalają szybko reagować na ewentualne powikłania, takie jak infekcje czy zrosty bliznowe.

Zalecenia po zabiegu TOT

• Wstrzemięźliwość seksualna przez 4–6 tygodni.
• Unikanie wysiłku fizycznego i dźwigania.
• Stopniowy powrót do aktywności codziennej.
• Ćwiczenia mięśni dna miednicy z fizjoterapeutą.
• Kontrole lekarskie w pierwszych miesiącach.

Skuteczność, powikłania i koszty zabiegu TOT

Zabiegi, wykorzystujące taśmę TOT w leczeniu nietrzymania moczu cechują się dużą skutecznością. W publikacji "Transobturator tape for female stress incontinence: A day surgery case" autorzy oceniali skuteczność techniki po upływie roku od jej wykonania. Odnotowano, że u 89% leczonych nietrzymanie moczu ustąpiło lub doszło do redukcji nasilenia objawów. Sprawdzono również zadowolenie pacjentek z zastosowanego leczenia: 8 na 10 kobiet było usatysfakcjonowanych z uzyskanych efektów.

Aktualne badania podkreślają, że chociaż powikłania po zabiegu TOT występują rzadko, należy je monitorować. Do najczęściej opisywanych należą niewielkie krwiaki w miejscu nacięć, przejściowe dolegliwości bólowe lub dyskomfort w okolicy krocza. Dobrze przeprowadzony zabieg oraz właściwa opieka pooperacyjna minimalizują ryzyko powikłań.

Leczenie nietrzymania moczu z zastosowaniem taśmy TOT jest dostępne w wielu polskich miastach. W poszczególnych regionach różny jest koszt zabiegu i na ogół mieści się w zakresie od ponad dwóch do sześciu tysięcy złotych.

Najczęściej opisywane, rzadkie powikłania

• Krwiaki w miejscach nacięć skóry.
• Przejściowy ból lub dyskomfort krocza.
• Infekcje pooperacyjne wymagające kontroli.
• Zrosty bliznowe w obrębie operowanym.