Modelowanie policzków implantami

Twarz jest miejscem ciała, które w kontaktach międzyludzkich odgrywa niebywałą rolę. To właśnie ona jako pierwsza jest oceniana przy zawieraniu nowych znajomości. Na podstawie wyglądu twarzy powstają wrażenia dotyczące emocji.

Na ogólną ocenę wyglądu twarzy wpływa szereg czynników. O tym, jak jest odbierana przez innych ludzi, decyduje m.in. wygląd oczu, nosa, ust czy policzków.

Ostatnie z wymienionych – policzki i ich wygląd – stanowią dla niektórych problem. Część osób jest niezadowolona z bocznych części swojej twarzy, ponieważ nie posiada (uważanych przez część społeczeństwa za atrakcyjne) wyraźnie zarysowanych kości policzkowych.

U innych występują z kolei zagłębienia w tej okolicy – zapadnięte policzki mogą postarzać ogólny wygląd twarzy. Taki problem może być zarówno osobniczą cechą danego człowieka, jak i wynikać z utraty tkanki podskórnej, do której prowadzą procesy starzenia się organizmu.

Metody modelowania policzków: tłuszcz autologiczny, wypełniacze i implanty

Niezależnie od konkretnej przyczyny niezadowolenia pacjenta ze swojego wyglądu, policzki można modelować – podobnie jak inne rejony twarzy – korzystając z usług specjalistów chirurgii plastycznej czy medycyny estetycznej.

Do tego celu najczęściej wykorzystuje się zabiegi wypełniania policzków z trzech grup. Jako pierwszą z dostępnych metod wypełniania policzków można wymienić zabiegi z wykorzystaniem własnej tkanki tłuszczowej pacjenta.

Modelowanie policzków własną tkanką tłuszczową

Podczas zabiegów z wykorzystaniem własnej tkanki tłuszczowej najpierw uzyskuje się materiał wypełniający (pobranie może nastąpić np. jedną z delikatnych technik liposukcji, a rejonem dawczym bywa okolica ciała z depozytami nadmiernej tkanki tłuszczowej), a następnie tłuszcz wprowadza się do policzków.

Modelowanie policzków kwasem hialuronowym

Policzki można wypełniać nie tylko naturalnym materiałem. Skorzystać można także z syntetycznych wypełniaczy. W takim przypadku pacjenci mogą wybierać pomiędzy różnymi zabiegami z wykorzystaniem medycznych substancji wypełniających, takich jak preparaty kwasu hialuronowego, hydroksyapatytu wapnia czy kwasu polimlekowego.

Modelowanie policzków implantami

Pewną wadą substancji wypełniających jest to, że z biegiem czasu mogą ulegać rozkładowi, a przez to efekt wypełnienia policzków zanika. Pacjentom obawiającym się takich zmian polecić można odmienną, wykorzystującą skalpel technikę modelowania tej części twarzy, czyli implanty policzków.

Dostępne są różne formy implantów wprowadzanych do tkanek twarzy; największym zainteresowaniem cieszą się implanty silikonowe, u części pacjentów wszczepiane są jednak implanty wykonane z polietylenu porowatego.

W przypadku tej metody uwagę zwraca przede wszystkim trwałość uzyskiwanych rezultatów, a oprócz tego implanty policzków mają jeszcze wiele innych zalet.

W ostatnich latach w planowaniu takich zabiegów coraz częściej wykorzystuje się obrazowanie 3D, skanowanie twarzy i modele drukowane w technologii 3D. W wybranych przypadkach stosuje się także spersonalizowane implanty (patient-specific), projektowane na podstawie anatomii danej osoby, co może poprawiać dopasowanie i przewidywalność efektu.

O doborze rozwiązania decyduje chirurg po analizie wskazań, oczekiwań i warunków anatomicznych pacjenta.

Implanty policzków – wskazania, przeciwwskazania i alternatywy

Decyzja o wszczepieniu implantów policzków wymaga rzetelnej oceny, czy problem estetyczny lub rekonstrukcyjny rzeczywiście skorzysta na takiej metodzie i czy nie istnieją przeciwwskazania. Poniżej zebrano najważniejsze informacje pomagające zrozumieć, dla kogo jest to zabieg i jakie są inne możliwości.

Wskazania i korzyści

Korzyści z wprowadzenia implantów do policzków zależą od przyczyny wykonania zabiegu u danego pacjenta. W przypadku procedur rekonstrukcyjnych pozwalają one choremu odzyskać dawny wygląd.

Odmienne są zalety procedur z wykorzystaniem implantów policzkowych wykonywanych ze względów estetycznych. Dzięki zastosowaniu implantów pacjenci mogą uzyskać młodszy wygląd twarzy, a także skorygować niedoskonałości w obrębie policzków (np. asymetrię między policzkami).

Wyróżnić można też ogólne korzyści związane z chirurgicznym wypełnianiem policzków. Co prawda zabiegi te wiążą się z ingerencją chirurgiczną i pewną inwazyjnością, jednak jest ona niewielka.

Istotne jest również to, że podczas zabiegu stosuje się znieczulenie – część pacjentów obawia się bólu w trakcie operacji, dlatego ich obawy mogą zostać rozwiane. Po wszczepieniu implantów hospitalizacja zwykle trwa krótko, a powrót do codziennej aktywności jest możliwy po kilku dniach.

Wskazania do implantacji policzków:

• potrzeba rekonstrukcji tej części twarzy (wynikającą np. z przebycia urazu, takiego jak wypadek komunikacyjny, pogryzienie przez zwierzę lub inny wypadek),
• posiadanie wyjątkowo ostrych rysów twarzy,
• zapadnięcie policzków,
• zaburzenia wyglądu twarzy związane z wadami twarzoczaszki (np. niedorozwój żuchwy czy cofnięcie brody),
• asymetrię twarzy,
• chęć odmłodzenia wyglądu twarzy.

Przeciwwskazania i kwalifikacja

Wprowadzanie do twarzy implantów policzków nie jest zabiegiem o dużej inwazyjności, niemniej jednak nie każdy pacjent może zostać do niego zakwalifikowany.

Istnieją przeciwwskazania do zastosowania implantów policzków, wśród których wymienia się:

• znaczne zaburzenia krzepnięcia krwi (związane zarówno ze stosowaniem leków przeciwkrzepliwych, jak i wynikające ze schorzeń hematologicznych),
• stany zapalne skóry w obrębie twarzy,
• choroby przewlekłe o niewyrównanym, niestabilnym przebiegu (np. cukrzyca, różne schorzenia kardiologiczne, nadciśnienie tętnicze),
• wyjątkowo cienką skórę w okolicy policzków,
• niezakończony wzrost kośćca twarzoczaszki (zabieg zwykle rozważa się po osiągnięciu dojrzałości kostnej),
• nierealistyczne oczekiwania lub podejrzenie dysmorfofobii wymagające pogłębionej konsultacji,
• niewyrównane wady szkieletowe – w takich przypadkach wskazane jest współplanowanie z leczeniem ortognatycznym.

Podczas kwalifikacji ocenia się stan jamy ustnej. Przy planowanych nacięciach wewnątrzustnych istotne jest wyleczenie aktywnych stanów zapalnych, próchnicy i chorób przyzębia oraz utrzymanie prawidłowej higieny.

Palenie tytoniu i niekontrolowana cukrzyca zwiększają ryzyko zakażeń i problemów z gojeniem – lekarz może zalecić ich modyfikację przed zabiegiem. Istotna jest również rozmowa o oczekiwaniach i symulacjach efektu, co pomaga dobrać typ implantu do problemu (projekcja kości vs zapadnięcie policzka).

Alternatywy dla implantów

Alternatywą dla implantów są wypełnienia własnym tłuszczem (lipofilling) oraz preparaty takie jak kwas hialuronowy, hydroksyapatyt wapnia czy kwas polimlekowy.

Wypełniacze pozwalają na mniej inwazyjne modelowanie i – w przypadku kwasu hialuronowego – odwracalność efektu, jednak z czasem ulegają wchłonięciu. Lipofilling daje naturalny efekt, ale część przeszczepionej tkanki może się wchłonąć i bywa potrzebne powtórzenie zabiegu.

W przypadku nadmiernie „pełnych” policzków rozważa się odmienne procedury modelujące (np. redukcję poduszeczek tłuszczowych policzka); dobór metody zależy od wskazań anatomicznych.

Przygotowanie do zabiegu i znieczulenie

Przygotowanie obejmuje konsultację, plan leczenia, badania i omówienie znieczulenia. Dobre przygotowanie zmniejsza ryzyko powikłań i ułatwia rekonwalescencję.

Planowanie 3D i dobór implantów

Przed operacją wprowadzenia implantów policzków odbywa się konsultacja z lekarzem, który będzie przeprowadzał zabieg. Podczas niej przede wszystkim ocenia się charakter problemu występującego u danego pacjenta oraz oczekiwany efekt.

Po dokonaniu odpowiednich analiz lekarz przechodzi do wyboru odpowiednich implantów – dostępne są różne materiały (np. silikon, porowaty polietylen), rozmiary i kształty.

Celem konsultacji jest też dopasowanie implantów do warunków anatomicznych. W części ośrodków stosuje się planowanie trójwymiarowe, a w wybranych przypadkach spersonalizowane implanty projektowane na podstawie tomografii – rozwiązania te służą lepszemu odwzorowaniu zamierzonego konturu i symetrii twarzy.

W praktyce rozróżnia się kilka lokalizacji i typów implantów: malar (zwiększające projekcję kości jarzmowej), submalar (ukierunkowane na środkową część policzka i zapadnięcia tkanek miękkich) oraz malar–submalar (tzw. shell) obejmujące oba obszary. Dobór zależy od tego, czy dominuje niedobór projekcji kostnej, czy ubytek objętości policzka.

Typy implantów policzkowych:

• malar – zwiększające projekcję kości jarzmowej,
• submalar – ukierunkowane na środkową część policzka i zapadnięcia tkanek miękkich,
• malar–submalar (shell) – obejmujące oba obszary.

Badania i zalecenia przedoperacyjne

Celem konsultacji jest również wykluczenie przeciwwskazań do przeprowadzenia operacji modelowania policzków. Z tego powodu przeprowadza się szczegółowy wywiad medyczny.

Aby upewnić się, że pacjent znajduje się w dobrym stanie ogólnym, lekarz może zlecić wykonanie przed zabiegiem podstawowych badań, takich jak morfologia krwi, badanie ogólne moczu, analiza parametrów układu krzepnięcia czy EKG.

Badania przed zabiegiem:

• morfologia krwi z podstawowymi parametrami,
• badanie ogólne moczu,
• ocena układu krzepnięcia,
• badanie ekg.

Przed zabiegiem lekarz może zalecić tymczasową modyfikację leków wpływających na krzepnięcie (po uzgodnieniu z prowadzącym), zaprzestanie palenia tytoniu, unikanie alkoholu i wdrożenie ścisłej higieny jamy ustnej.

Przy cięciach wewnątrzustnych często rekomenduje się płukanki antyseptyczne zgodnie z zaleceniem oraz sanację stomatologiczną. Na kilka–kilkanaście dni przed zabiegiem zwykle unika się kwasu acetylosalicylowego i części NLPZ (po uzgodnieniu z lekarzem), a zalecone płukanki antyseptyczne kontynuuje się także po operacji.

W dniu zabiegu należy mieć czystą skórę twarzy, bez makijażu i kosmetyków. Inwazyjne procedury stomatologiczne planuje się z wyprzedzeniem – po implantacji są zwykle odraczane o kilka tygodni, zgodnie z decyzją chirurga.

Zalecenia przedoperacyjne:

• tymczasowa modyfikacja leków wpływających na krzepnięcie po uzgodnieniu z lekarzami prowadzącymi,
• zaprzestanie palenia tytoniu i unikanie alkoholu,
• wdrożenie ścisłej higieny jamy ustnej oraz płukanek antyseptycznych zgodnie z zaleceniem,
• unikanie kwasu acetylosalicylowego i części niesteroidowych leków przeciwzapalnych przez kilka–kilkanaście dni przed operacją,
• przygotowanie czystej skóry twarzy bez makijażu w dniu zabiegu,
• zaplanowanie i odroczenie inwazyjnych procedur stomatologicznych po implantacji o kilka tygodni.

Znieczulenie

W wielu ośrodkach standardem jest znieczulenie ogólne lub sedacja dożylna, zwłaszcza przy łączeniu z innymi procedurami. Znieczulenie miejscowe stosuje się w wybranych przypadkach, gdy zakres zabiegu jest niewielki, a pacjent dobrze współpracuje. Ostateczny wybór zależy od zakresu procedury, współistniejących zabiegów, preferencji pacjenta i anestezjologa.

Rodzaje znieczulenia:

• znieczulenie ogólne,
• sedacja dożylna,
• znieczulenie miejscowe w wybranych, niewielkich procedurach.

Przebieg operacji implantów policzków

Przebieg wprowadzania implantów do policzków jest standaryzowany i ma na celu uzyskanie przewidywalnego efektu przy minimalnej widoczności blizn. Zabieg rozpoczyna się od odkażenia pola operacyjnego i podania znieczulenia.

Techniki nacięć i stabilizacja

Aby umieścić implanty, konieczne jest wykonanie nacięcia. Preferuje się techniki, które nie pozostawiają widocznych śladów operacji.

Najczęściej stosuje się dostęp wewnątrzustny w przedsionku górnego łuku zębowego (wysoki bruzdowo–dziąsłowy), a w wybranych wskazaniach – zwłaszcza gdy łączy się zabieg z plastyką powiek lub liftingiem środkowej części twarzy – dostęp podpowiekowy (subciliary).

Najczęstsze dojścia chirurgiczne:

• dostęp wewnątrzustny w przedsionku górnego łuku zębowego,
• dostęp podpowiekowy (subciliary) przy łączeniu z procedurami powiek lub liftingiem środkowej części twarzy.

Nacięcie w bruzdzie podbródkowej (submentalnej) nie jest standardowym dojściem do implantów policzków i dotyczy raczej augmentacji brody. Uzyskanie dostępu do głębszych tkanek twarzy umożliwia wytworzenie kieszonki i umieszczenie w niej implantu policzka.

Kieszeń preparuje się zwykle w płaszczyźnie podokostnowej na kości jarzmowej (dla implantów malar) lub w obszarze submalar – ma to znaczenie dla stabilności i przewidywalności konturu.

Dostęp wewnątrzustny nie pozostawia widocznej blizny, ale wiąże się z nieco wyższym ryzykiem zakażenia niż dostęp podpowiekowy, dlatego istotna jest profilaktyka antyseptyczna i – zgodnie z praktyką ośrodka – ewentualna antybiotykowa oraz wzorowa higiena jamy ustnej.

Dostęp podpowiekowy umożliwia jednoczasowe procedury w obrębie powieki, ale może wiązać się z ryzykiem zaburzeń pozycji powieki.

W zależności od materiału i preferencji chirurga implant może być stabilizowany wyłącznie poprzez dopasowanie w kieszeni lub dodatkowo mocowany do kości śrubami tytanowymi, co zmniejsza ryzyko przemieszczenia.

Wadą takiej fiksacji może być potencjalna wyczuwalność mocowania lub konieczność rewizji w przyszłości. Zabieg kończy się założeniem szwów; często stosuje się szwy wchłanialne, które ulegają rozpuszczeniu w jamie ustnej po 7–14 dniach, natomiast szwy skórne wchłanialne utrzymują się dłużej (zwykle tygodnie).

Czas trwania i łączenie z innymi procedurami

Czas trwania operacji bywa różny – czasami zabieg zajmuje około 45 minut, w innych przypadkach wydłuża się do dwóch godzin.

Dłuższy czas dotyczy szczególnie pacjentów, którzy decydują się na jednoczesne wprowadzenie implantów policzkowych i wykonanie dodatkowej procedury z zakresu chirurgii plastycznej twarzy. W takich sytuacjach przebieg operacji może się różnić – np. nacięcia skóry mogą być zlokalizowane w innych miejscach.

Wypełnianie policzków implantami można połączyć z innymi zabiegami odmładzającymi, takimi jak chirurgiczny lifting twarzy czy korekta powiek. Połączenie procedur bywa korzystne ze względu na wspólne dojście chirurgiczne i jedną rekonwalescencję – decyzję podejmuje jednak chirurg po ocenie bezpieczeństwa.

Rekonwalescencja, zalecenia i efekty

Po operacyjnej korekcie policzków pacjent przez krótki czas pozostaje pod opieką lekarzy. Hospitalizacja zwykle nie trwa dłużej niż jedną dobę. Plan kontroli i zalecenia są indywidualizowane.

Wczesny okres pooperacyjny

Przez pierwszych kilka dni po wprowadzeniu implantów policzków na twarzy mogą być widoczne zaczerwienienia, obrzęk oraz zasinienia. Są to naturalne zjawiska pooperacyjne i zwykle ustępują stopniowo – zasinienia w 1–2 tygodnie, a główny obrzęk w ok. 2–3 tygodnie.

Pacjenci mogą odczuwać dyskomfort oraz dolegliwości bólowe różnego stopnia. W celu ich złagodzenia można stosować chłodne okłady na twarz i – zgodnie z zaleceniem lekarza – odpowiednie leki przeciwbólowe.

Nierzadko przez kilka dni występuje przejściowe ograniczenie rozwierania ust.

Powrót do lekkiej aktywności codziennej bywa możliwy po około 7–10 dniach, jednak tkanki goją się dłużej. W tym czasie mogą występować trudności podczas przeżuwania i połykania pokarmów.

Zalecana jest dieta miękka, unikanie bardzo gorących posiłków i napojów, a przy dojściu wewnątrzustnym – delikatne płukanie jamy ustnej preparatem antyseptycznym zaleconym przez lekarza oraz staranna, ale ostrożna higiena.

W pierwszych dobach często stosuje się opatrunek uciskowy lub taping policzków. Warto spać z uniesioną górną częścią ciała i unikać ucisku na policzki (również podczas snu) przez 1–2 tygodnie.

Wczesne objawy i postępowanie:

• zaczerwienienie, obrzęk i zasinienia zwykle ustępujące stopniowo w 1–2 tygodnie,
• dyskomfort i ból łagodzone chłodnymi okładami oraz lekami zaleconymi przez lekarza,
• przejściowe ograniczenie rozwierania ust przez kilka dni,
• dieta miękka, unikanie bardzo gorących posiłków i napojów,
• płukanki antyseptyczne i ostrożna higiena jamy ustnej przy dojściu wewnątrzustnym,
• opatrunek uciskowy lub taping oraz spanie z uniesioną górną częścią ciała i unikanie ucisku na policzki przez 1–2 tygodnie.

Aktywność i pielęgnacja

Podczas rekonwalescencji zaleca się unikanie silnych ruchów mięśniami mimicznymi – przez kilka dni warto unikać np. szerokiego uśmiechania się. Wskazane jest ograniczenie wysiłku fizycznego (w tym siłowni, sauny i basenu) przez co najmniej kilka tygodni – konkretny czas określa chirurg.

Należy powstrzymać się od palenia tytoniu i spożywania alkoholu, które zaburzają gojenie. Makijaż w okolicy nacięć skórnych można stosować dopiero po pełnym zagojeniu ran. Taping/opatrunek uciskowy, jeśli zalecony, utrzymuje się zgodnie z instrukcją ośrodka.

Po zabiegu zalecane jest kilkudniowe pozostanie w domu – zwykle wystarcza około tygodniowy urlop, jednak najlepiej skonsultować to ze swoim chirurgiem, który najprecyzyjniej określi bezpieczny termin powrotu do pracy.

W razie planowanych zabiegów stomatologicznych (szczególnie inwazyjnych) warto odroczyć je do czasu zakończenia gojenia i uzyskać zgodę operującego lekarza; często rekomenduje się przerwę trwającą co najmniej kilka tygodni.

Czego unikać po zabiegu:

• silnych ruchów mimicznych, w tym szerokiego uśmiechania się w pierwszych dniach,
• intensywnego wysiłku fizycznego, sauny i basenu przez co najmniej kilka tygodni,
• palenia tytoniu i spożywania alkoholu,
• nakładania makijażu w okolicy nacięć do pełnego zagojenia,
• inwazyjnych zabiegów stomatologicznych bez wcześniejszej zgody operującego lekarza.

Efekt i trwałość

Rezultat wprowadzenia implantów do policzków jest widoczny bezpośrednio po operacji. Bezpośrednio po zabiegu nie należy jednak ostatecznie oceniać wyglądu, ponieważ utrzymuje się obrzęk twarzy.

Główny obrzęk zwykle ustępuje po 2–3 tygodniach, a ostateczny kontur i symetria oceniane są po 6–12 tygodniach (u części osób nieco dłużej).

Efekty zastosowania implantów policzków są z reguły trwałe. Ten aspekt odróżnia procedurę chirurgicznego modelowania policzków od innych zabiegów dotyczących tej okolicy, takich jak wypełnianie policzków własną tkanką tłuszczową lub syntetycznymi wypełniaczami.

W przypadku wypełniaczy materiał z czasem ulega rozkładowi, natomiast implanty policzków są rozwiązaniem na lata. Należy jednak pamiętać, że procesy starzenia twarzy postępują nadal, a w rzadkich sytuacjach możliwe są korekty, przemieszczenie wymagające repozycji lub wymiana implantu.

Harmonogram gojenia:

• wstępny efekt widoczny od razu po operacji, ale z zastrzeżeniem obrzęku,
• główny obrzęk zwykle ustępuje po około 2–3 tygodniach,
• ostateczny kontur i symetria oceniane zazwyczaj po 6–12 tygodniach,
• trwałość efektu wieloletnia, przy dalszym naturalnym starzeniu tkanek i rzadkiej potrzeby korekt.

Bezpieczeństwo, powikłania i jak im zapobiegać

Zabiegi wprowadzania implantów policzków uznawane są za stosunkowo bezpieczne – powikłania występują rzadko, ale mogą się zdarzyć po każdej procedurze chirurgicznej. Omówienie ryzyka i zgoda są standardową częścią przygotowania do zabiegu.

Jak ograniczyć ryzyko?

Pierwszym krokiem do zminimalizowania ryzyka powikłań po operacji wprowadzenia implantów policzków jest wybór doświadczonego chirurga. Skorzystanie z usług specjalisty, który wielokrotnie wykonywał ten zabieg, może znacząco zmniejszyć ryzyko komplikacji.

Ważne jest też ujawnienie wszystkich chorób i przyjmowanych leków oraz ścisłe stosowanie zaleceń pozabiegowych.

Przy cięciach wewnątrzustnych kluczowa jest higiena jamy ustnej i – zgodnie z praktyką wielu ośrodków – profilaktyka antyseptyczna, czasem także antybiotykowa według aktualnych zaleceń lekarza.

Odstawienie tytoniu, kontrola glikemii u osób z cukrzycą oraz czasowe odroczenie leków przeciwkrzepliwych (jeśli to bezpieczne) dodatkowo zmniejszają ryzyko. W pierwszych dobach po zabiegu pomocne są opatrunek uciskowy/taping, unikanie ucisku i spanie na wznak, co ogranicza przemieszczenie implantów.

Jak zmniejszyć ryzyko powikłań:

• wybór doświadczonego chirurga i ośrodka z ustandaryzowanymi protokołami,
• pełne poinformowanie lekarza o chorobach i wszystkich przyjmowanych lekach,
• utrzymanie wzorowej higieny jamy ustnej oraz profilaktyki antyseptycznej, a gdy zaleci lekarz – antybiotykowej,
• odstawienie tytoniu i dobra kontrola glikemii u osób z cukrzycą,
• bezpieczna modyfikacja leków przeciwkrzepliwych po uzgodnieniu z prowadzącym,
• stosowanie opatrunku uciskowego/tapingu, unikanie ucisku i spanie na wznak w pierwszych dobach po zabiegu.

Możliwymi powikłaniami operacji wprowadzenia implantów policzków są między innymi:

• zakażenie operowanych tkanek (także późne, związane z biofilmem),
• przemieszczenie się wprowadzonego implantu policzka,
• wytworzenie się zakrzepu lub krwiaka/seroma,
• nadmierne krwawienie po operacji,
• wyjątkowo nasilony lub przedłużający się obrzęk tkanek twarzy,
• zaburzenia czucia skórnego (np. w okolicy nerwu podoczodołowego),
• wystąpienie asymetrii pomiędzy policzkami lub wyczuwalność krawędzi/nieregularności konturu,
• remodeling/uciskowy ubytek kości pod implantem w dłuższym okresie,
• przy dojściu podpowiekowym – ryzyko ektropionu lub retrakcji powieki dolnej,
• przejściowe ograniczenie rozwierania ust,
• bardzo rzadko – uraz przewodu ślinianki przyusznej,
• rzadko – odsłonięcie implantu przez ranę lub konieczność jego usunięcia.

Niepokojące są m.in. znaczny narastający ból w obrębie twarzy, gorączka, wydzielanie się krwistej, ropnej lub innej treści w okolicy rany, nagła asymetria czy narastające zaburzenia czucia.

Sygnały alarmowe po zabiegu:

• narastający, znaczny ból w obrębie twarzy,
• gorączka,
• wydzielanie się krwistej, ropnej lub innej treści z okolicy rany,
• nagła asymetria twarzy,
• narastające zaburzenia czucia.

W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych problemów lub innego budzącego niepokój objawu pacjent powinien pilnie zgłosić się do lekarza – najkorzystniej do specjalisty, który wykonywał operację. Wczesne wdrożenie postępowania (np. antybiotykoterapii w przypadku zakażenia) zmniejsza ryzyko poważniejszych następstw.

Warto wiedzieć, że różne materiały implantów mają odmienne właściwości: porowaty polietylen sprzyja integracji z tkankami, co może ograniczać ryzyko przemieszczenia, ale utrudnia ewentualne usunięcie; implanty silikonowe zwykle łatwiej podlegają rewizji, natomiast wymagają prawidłowej, stabilnej kieszeni.

W przypadku planowanych badań obrazowych (np. rezonans magnetyczny) należy poinformować personel o wszczepionym implancie – zwykle nie stanowi on przeciwwskazania do badania, jednak informacja ułatwia właściwą ocenę obrazów.