Choroba Peyroniego - czym jest i jakie są jej objawy

Choroba Peyroniego jest znana już od XVI wieku, kiedy to objawy tego schorzenia opisał Andreas Vesalius w liście skierowanym do Fallopiusa. Nazwa choroby pochodzi od nazwiska nadwornego lekarza króla Ludwika XV, Francois de la Peyronie, który opisał trzech pacjentów z tą dolegliwością.

Objawy choroby Peyroniego

U wszystkich pacjentów z chorobą Peyroniego wyczuwalna jest na penisie twarda, guzkowata zmiana o średnicy 2–4 cm. Może być ona pojedyncza lub występować w postaci kilku grudek. Istotą zmiany jest zastąpienie prawidłowo występujących włókien elastycznych nierozciągliwym kolagenem w osłonce białej prącia, zazwyczaj w części grzbietowej członka.

Najczęstsze objawy obejmują:

• ból w fazie ostrej schorzenia
• wyczuwalną, twardą zmianę włóknistą
• pogarszającą się elastyczność prącia
• postępujące skrzywienie członka
• zaburzenia wzwodu wynikające z deformacji

W ostrej fazie choroby dodatkowo występuje stan zapalny i ból przy dotyku. Następnie choroba przechodzi w fazę stabilną, w której wielkość i nasilenie zmian utrzymują się na stałym poziomie. Występowanie grudki zaburza elastyczność prącia, utrudnia wzwód i prowadzi do skrzywienia penisa.

W fazie ostrej dominuje zapalenie, bolesność oraz narastanie deformacji. W fazie stabilnej objawy ulegają utrwaleniu, a ból zwykle słabnie. Określenie fazy choroby ma znaczenie w doborze leczenia.

Choroba może także współwystępować z innymi zaburzeniami o podłożu włóknieniowym, takimi jak przykurcz Dupuytrena. Obecnie trwają badania nad rolą mikrourazów, czynników metabolicznych oraz predyspozycji genetycznych w rozwoju choroby.

Skutki choroby Peyroniego dla funkcji seksualnych

Mężczyźni z rozpoznaną chorobą Peyroniego skarżą się często na nieprawidłowości w życiu seksualnym. Odpowiedzialne za nie może być skrzywienie członka, które utrudnia lub uniemożliwia penetrację, a także towarzyszące schorzeniu dolegliwości bólowe.

Najczęstsze problemy zgłaszane przez pacjentów:

• ból podczas penetracji
• trudności w osiągnięciu lub utrzymaniu erekcji
• spadek satysfakcji seksualnej
• lęk przed nieudanym stosunkiem
• pogorszenie relacji partnerskich

Pacjenci mogą odczuwać lęk przed utratą sprawności seksualnej, co wpływa na ich pewność siebie oraz relacje partnerskie. W chorobie Peyroniego często występują zaburzenia ukrwienia członka, co dodatkowo utrudnia osiągnięcie i utrzymanie erekcji.

Współczesne wytyczne podkreślają konieczność interdyscyplinarnego podejścia terapeutycznego. Konsultacja z seksuologiem lub psychoterapeutą bywa niezbędna, zwłaszcza gdy stres i obawy nasilają zaburzenia erekcji lub wpływają na relacje intymne.

Przyczyny rozwoju choroby Peyroniego

Nie da się jednoznacznie określić przyczyn występowania choroby Peyroniego. Ocenia się, że do jej rozwoju przyczyniają się przebyte urazy prącia, choroby autoimmunologiczne, stany zapalne oraz predyspozycje genetyczne.

Mimo częstego występowania schorzenia wielu mężczyzn nie zgłasza się do specjalisty. Objawy mogą być od łagodnych po silnie zaburzające funkcjonowanie seksualne, a dodatkowo temat często wywołuje poczucie wstydu i niechęć do konsultacji.

Współczesne prace naukowe analizują rolę stresu oksydacyjnego i zaburzeń naczyniowych oraz chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze, w rozwoju zmian włóknistych osłonki białawej.

Leczenie choroby Peyroniego

Istnieje wiele metod leczenia choroby Peyroniego, które są dobierane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od stopnia zaawansowania choroby oraz objawów. Wyróżnia się leczenie zachowawcze i chirurgiczne.

Pierwszym krokiem jest zwykle leczenie zachowawcze: miejscowa lub ogólnoustrojowa farmakoterapia, iniekcje preparatów dopłytkowych, mechaniczne rozciąganie prącia lub terapia falowa. Coraz więcej badań dotyczy skuteczności kolagenaz, które mogą zmniejszać twardość zmian.

Jeśli terapia zachowawcza nie przynosi poprawy, stosuje się leczenie chirurgiczne skrzywienia prącia. Możliwe jest operacyjne wydłużanie lub skracanie osłonki białawej, a u części pacjentów wszczepia się protezę prącia.

Nowoczesne techniki operacyjne pozwalają uzyskać dobre efekty funkcjonalne i estetyczne, a dokładna ocena skrzywienia oraz funkcji wzwodu przed zabiegiem jest kluczowa dla wyboru właściwej metody.