Leczenie nietrzymania moczu laserem Fotona

Wyróżnia się kilka postaci nietrzymania moczu (NTM) u kobiet. Najczęściej występującą z nich jest forma wysiłkowego nietrzymania moczu (SUI), której objawy pojawiają się w takich sytuacjach jak kaszel, noszenie ciężkich rzeczy, śmiech, a czasami nawet podczas zmiany pozycji ciała. Jej rozpowszechnienie jest stosunkowo duże – jak podaje amerykański ginekolog Karl Luber w swojej pracy "The definition, prevalence, and risk factors for stress urinary incontinence", sięga ono nawet 4 do 35% kobiet.

Stan ten wynika najczęściej z osłabienia struktur tzw. przepony moczowo‑płciowej, które to jest efektem m.in. wielokrotnych porodów czy otyłości. Zwiększona częstość tego procesu patologicznego notowana jest w okresie pomenopauzalnym.

IncontiLase stosowany jest w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu (SUI), a nie w przypadku parć naglących czy zespołu nadreaktywnego pęcherza (OAB), który wymaga odmiennego postępowania terapeutycznego.

Na czym polega laserowe leczenie nietrzymania moczu

Lasery w medycynie estetycznej mają szerokie zastosowanie, pozwalają na odmłodzenie skóry, leczenie blizn i wielu innych stanów. Od jakiegoś czasu zostało ono rozszerzone na terapię nietrzymania moczu.

Technika IncontiLase w leczeniu nietrzymania moczu została opracowana przez słoweńską spółkę Fotona. Opiera się na wykorzystaniu lasera Erbium:YAG (2940 nm) w trybie SMOOTH mode, co pozwala na osiągnięcie efektu fototermicznego bez ablacji i krwawienia.

Podczas procedury laser działa na tkanki okolicy cewki moczowej i przedniej ściany pochwy, co prowadzi do remodelingu kolagenu i wzmocnienia struktur wspierających pęcherz.

W porównaniu z innymi metodami leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu, takimi jak leczenie farmakologiczne, stosowanie pessarów dopochwowych czy zabiegi chirurgiczne (TOT/TVT), laseroterapia IncontiLase wyróżnia się małą inwazyjnością. Jednak skuteczność leczenia chirurgicznego, zwłaszcza za pomocą taśm podcewkowych, pozostaje wyższa w przypadku średniozaawansowanych i ciężkich postaci NTM.

Jak działa terapia laserowa Fotona

Zabieg leczenia nietrzymania moczu laserem ma dwie fazy. Podczas pierwszej, przy pomocy specjalnego płynu odkażającego, oczyszczane jest wnętrze kobiecych dróg rodnych. Po dokładnym osuszeniu tych miejsc wprowadzany jest wziernik, w obrębie którego umieszczany jest następnie laser. Działając na tkanki powoduje on ich podgrzanie - ostatecznym skutkiem są zmiany w obrębie kolagenu, jego przebudowa (doprowadzająca zwłaszcza do skurczu włókien białkowych), dzięki czemu napromieniane tkanki stają się silniejsze. Stymulowana jest też synteza nowych białek. Naświetlania obejmują przednią ścianę pochwy, okolice jej przedsionka oraz rejon ujścia cewki moczowej. Efekt obejmuje zwiększenie wytrzymałości struktur przepony moczowo-płciowej, ale też zwiększenie napięcia ściany pęcherza moczowego.

Terapia nietrzymania moczu metodą IncontiLase jest dla pacjentki bardzo wygodna - nie wymaga znieczulenia (laser nie wywołuje bólu), powrót do codziennych obowiązków możliwy jest bezpośrednio po zabiegu. Jedyne ograniczenia po terapii to konieczność powstrzymania się od stosunków seksualnych przez dwa do czterech tygodni od zabiegu. Zwykle optymalny efekt uzyskuje się już po jednej sesji leczniczej, czasami jednak (zwłaszcza przy dużym nasileniu zmian) konieczne jest powtórzenie leczenia. Przeciwwskazania do takiego leczenia obejmują aktywne procesy zapalne w obrębie dróg rodnych oraz nowotwory tych narządów.

Laser pobudza neokolagenezę i kurczenie włókien kolagenowych, co prowadzi do zwiększenia napięcia endopelvic fascia i ściany cewki. Modelowanie termiczne tkanek następuje w temperaturze około 65 °C, co sprzyja przebudowie bez uszkadzania nabłonka.

Nie każda pacjentka kwalifikuje się jednak do leczenia laserowego. Ograniczenia metody obejmują m.in. zaawansowane anatomiczne zmiany w obrębie dna miednicy, wypadanie narządów rodnych, a także brak skuteczności u pacjentek z ciężką postacią NTM, gdzie konieczne może być leczenie operacyjne.

Efekty leczenia i badania kliniczne

Kliniczne dane wskazują, że około 68–73% pacjentek jest wolnych od objawów po 4 miesiącach, a 94% zgłasza poprawę. W badaniu na 43 pacjentkach obserwowano efekty utrzymujące się przez 18 miesięcy, przy stosowaniu pojedynczej sesji przypominającej co 6 miesięcy. W innym badaniu retrospektywnym zastosowanie laseroterapii wewnątrzcewkowej po nieudanej terapii dopochwowej przyniosło poprawę u 77% pacjentek.

Mimo obiecujących wyników, wytyczne towarzystw naukowych, takich jak EAU (European Association of Urology) oraz ICS (International Continence Society), klasyfikują obecnie leczenie laserowe jako metodę eksperymentalną, zalecając ostrożność i stosowanie jej głównie w ramach badań klinicznych lub w indywidualnych przypadkach, gdy inne metody są nieskuteczne lub przeciwwskazane.

Warto również zaznaczyć, że choć krótkoterminowe efekty terapii są dobrze udokumentowane, brakuje jeszcze wystarczających danych dotyczących trwałości efektów po upływie 24 miesięcy i dłużej. W niektórych przypadkach konieczne może być okresowe powtarzanie zabiegu.