Do szpitala trafiłam z Rymanowa-Zdroju, gdzie przebywałam na rehabilitacji po przebytym zawale serca. W szpitalu w Krośnie na SOR oczekiwałam od około godziny 16:00 do 22:00 na konsultację lekarza SOR, który po badaniu postawił diagnozę ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego i zdecydował o dalszym postępowaniu. Na oddział chirurgii po wykonanych badaniach z diagnozą ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego zostałam przyjęta przed godziną 24:00. Operację usunięcia pęcherzyka żółciowego wykonano, kiedy byłam wciąż w okresie rekonwalescencji po zawale i przyjmowałam leki przeciwzakrzepowe. Po operacji nie zapewniono mi żadnej podstawowej opieki – nie otrzymałam wody, nie miałam czym zwilżyć ust, nie miałam pomocy przy poruszaniu się. W ciągu pierwszej doby pooperacyjnej byłam praktycznie pozostawiona bez opieki, a podstawowe czynności (np. pomoc w pójściu do łazienki, karmienie) zapewniły mi jedynie studentki odbywające praktyki. Drugiego dnia po operacji czułam się bardzo źle – miałam wysokie ciśnienie tętnicze (180/95), silny ból głowy i ogólne osłabienie. Sama musiałam pójść na dyżurkę pielęgniarską i prosić o zmierzenie ciśnienia. Podano mi jedynie Captopril i lek uspokajający. Ordynator, który był wtedy na dyżurze, poinformował mnie, że skonsultował się telefonicznie z kardiologiem i zastosował to leczenie. Dopiero po moim stanowczym domaganiu się konsultacji kardiologicznej, została ona zapowiedziana na następny dzień.Kiedy kardiolog przyszedł do mnie na konsultację, zapytał o aktualne ciśnienie krwi – nie byłam w stanie odpowiedzieć, ponieważ **nikt od rana mi go nie zmierzył**, mimo wcześniejszych epizodów nadciśnienia. Lekarz sam musiał udać się po ciśnieniomierz i wykonać pomiar, który ponownie wykazał bardzo wysokie wartości. Po tej konsultacji zmieniono mi leki przeciwnadciśnieniowe, co rzeczywiście przyniosło poprawę. Pomimo wiedzy ordynatora o problemach z ciśnieniem i moim niedawnym zawale serca, nie zlecono żadnych regularnych pomiarów ciśnienia ani przed konsultacją z kardiologiem, ani po niej – aż do końca pobytu szpitalnego. Uważam to za skrajne zaniedbanie i potencjalne zagrożenie dla mojego życia i zdrowia. Dodatkowym problemem była dezinformacja, jakiej doświadczyła moja córka. Telefonicznie uzyskała błędną informację, że tego dnia zostanę wypisana do domu, co skłoniło ją do organizowania transportu (ponad 200 km). Tymczasem miałam nadal dren i planowano dalszą obserwację. Dopiero w trakcie rozmowy z córką przyszła pracownica szpitala z informacją, że „to była pomyłka” i że wypis nie nastąpi. Całość mojego pobytu oceniam jako doświadczenie skrajnie stresujące, zagrażające mojemu zdrowiu i godności jako pacjenta. Szczególnie w sytuacji, gdy pacjent przebywa z dala od domu, jest osłabiony po zawale i operacji, i wymaga empatycznej oraz profesjonalnej opieki.