Jak przebiega proces leczenia zaćmy

Nie jest określone, kiedy należy zoperować zaćmę. Ogólnie przyjmuje się, że leczenie wdrażane jest wtedy, gdy postępujący proces utraty widzenia zaczyna w zauważalny sposób wpływać na codzienne funkcjonowanie pacjenta.

Zanim jednak do jakiejkolwiek operacji dojdzie, konieczna jest dokładna ocena typu schorzenia występującego u chorego oraz wykonanie niezbędnych badań.

Diagnostyka i objawy zaćmy

W postawieniu diagnozy istotną rolę pełnią informacje uzyskane od chorego. Najczęstsze objawy to:

• pogorszenie widzenia w ciemności;
• stopniowe pogarszanie się wzroku;
• przymglenie, zamazanie obrazu;
• gorsze widzenie kolorów.

Badaniami, które pozwalają okulistom ocenić stopień zaburzeń, są wziernikowanie dna oka i badanie w lampie szczelinowej (z użyciem biomikroskopu). W razie trudności w zobrazowaniu dna oka, wykonuje się badanie ultrasonograficzne, które pozwala sprawdzić zmiany takie jak odwarstwienie siatkówki oraz określić wymiary gałki ocznej, co pozwala na dobór odpowiedniego implantu.

Nowoczesne technologie wykorzystywane w diagnostyce zaćmy, takie jak systemy obrazowania 3D czy tomografia optyczna (OCT), stają się coraz bardziej popularne. Przykładem nowoczesnej technologii jest Ngenuity®, system 3D, który poprawia precyzyjność i bezpieczeństwo zabiegu.

Badania przedoperacyjne

Przed zabiegiem należy wykonać kilka podstawowych badań, takich jak:

• morfologia krwi;
• składowe układu krzepnięcia;
• glikemia na czczo;
• elektrolity (głównie sód, potas).

Dodatkowo wykonuje się EKG, RTG klatki piersiowej oraz badania funkcjonowania tarczycy. Warto również przeprowadzić testy na obecność infekcji, aby zminimalizować ryzyko powikłań po zabiegu.

Przebieg operacji zaćmy

Podczas operacji usuwana jest zdegenerowana soczewka, a na jej miejsce wstawiany jest implant. Zabieg trwa około godziny i przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym (czasami na życzenie pacjenta – ogólne). Tego samego dnia pacjent wraca do domu.

Współczesne techniki, jak fakoemulsyfikacja (rozbijanie soczewki ultradźwiękami), pozwalają na mikroskopijne nacięcie, co zmniejsza ryzyko powikłań oraz skraca czas rekonwalescencji.

Okres pooperacyjny i zalecenia

Po zabiegu kluczowe jest przestrzeganie zaleceń. Bezpośrednio po operacji, na czas podróży, pacjentowi zaleca się okulary przeciwsłoneczne. Należy stosować krople przeciwbakteryjne i przeciwzapalne, co zmniejsza ryzyko infekcji. Pacjent powinien unikać prowadzenia samochodu przez kilka dni z powodu zamazania pola widzenia.

Pacjent powinien unikać czynności, które zwiększają ciśnienie w gałce ocznej, takich jak pochylanie głowy, dźwiganie czy nagłe ruchy. Unikać należy kontaktu z kurzem, silnym wiatrem i czynnikami drażniącymi. Wskazane jest zrezygnowanie z uprawiania sportów ekstremalnych przez pewien czas.

Po operacji pacjent nie powinien używać kosmetyków w okolicach oczu, aby uniknąć infekcji. Ważne jest, by unikać dotykania oczu oraz ściśle stosować się do zaleceń okulisty. Należy również monitorować ciśnienie wewnątrzgałkowe, aby zapobiec rozwojowi jaskry wtórnej.

Powikłania pooperacyjne i ich zapobieganie

Operacja usunięcia zaćmy jest jednym z najbezpieczniejszych zabiegów, jednak wiąże się z pewnym ryzykiem. Do najczęstszych powikłań należą infekcje, krwawienia, a także odwarstwienie siatkówki.

W celu zapobiegania powikłaniom, szczególnie ważne jest przestrzeganie zaleceń lekarza, stosowanie odpowiednich kropli i leków. Regularne monitorowanie ciśnienia wewnątrzgałkowego jest również zalecane, aby zapobiec jaskrze wtórnej.

Innym powikłaniem, które może wystąpić w dłuższym okresie po operacji, jest wtórna zaćma, czyli zmętnienie torebki soczewki. Może wymagać dodatkowego zabiegu laserowego (kapsulotomia laserowa) – jest to skuteczna metoda usuwania zmętnienia torebki soczewki, która może pojawić się kilka lat po zabiegu.

Czynności takie jak oglądanie telewizji czy używanie komputera można wykonywać już kilka godzin po operacji. Kąpiele także nie są zabronione – należy jednak unikać moczenia oczu. W czasie snu należy przyjmować pozycję na wznak lub leżeć na przeciwnej stronie ciała niż ta, która była operowana.